yeni şablonları görünce "artık değiştirmenin zamanı geldi" dedim. zaten bilgisayarım bozuk olduğu için çok fazla giremiyorum, yazamıyorum. bazı zamanlar çok istiyorum buraya tüm açıklığı ile herşeyi yazmayı. seviyorum çünkü burayı. evimin bahçesindeki gizli yerim gibi. hani çocukken gittiğimiz hep özel bir yer vardır ya, onun gibi sanırım. bahçe içinde rengarenk çiçeklerle dolu huzur dolu bir orman.. herkes görür aslında o gizli yeri, biz çocuk aklıyla kimsenin göremediğini sanırız. ama kimse göremez senin ona baktığın şekilde. kimse o yere baktığında ağaçları göremez ya da rengarenk çiçekleri..
bugün çocukluğumu özlediğimi farkettim. o saf, çekinik, sevgi dolu, çıkarsız halleri.. komik belki de ama barbie bebeklerimi özledim. babam fedakarlık yaparak alırdı belki onları, ama aldığında nasıl sevinirdim. nasıl heyecanla açardım paketi ! o paketi açmak ne büyük mutluluktu benim için. ve oyuncakla beraber gelen o hayaller, oyunlar...
unutamıyorum bazı şeyleri. her geçen gün surlarım daha da yükseliyor. ama o kadar ihtiyaç duyuyorum ki aslında o saf sevgi dolu kucaklaşmaya..
belki de herşey benim elimdedir..
yok değil. olanları ya da olacakları kimse düzeltemez. görmezden gelip bir sonraki fırtınaya kadar mutlu olmak.. tek yapılabilecek bu. kısacası; "kendini kandırmak".
