Ne bileyim, bazen hem yanlış anlaşılmak hem de aptal yerine koyulmak koyuyor. Safım, kabul ediyorum. Başıma gelen şeylerden bir tanesini kabullenişimin ilk sebebi bu.
Mesela bugün; kapı çaldı, temizlikçi olduğu önlüğünden belli olan bir teyze duruyordu açtığımda. "Kovaylan su atmıştım, sizin cama gelmiş, haberiniz olsun" dedi. Ben de salak gibi, "Sorun değil teyzecim bakarım ben şimdi" dedim. Odaya bi' gittim; teyze ortalığın amına koymuş! Cam, yatak, pikeler, yerler hep su olmuş. Hayır temiz su olsa hadi bir derece.. Belli ki pis suyu atmış. Gelip söylemesi gerçekten takdire şayan, ama hakikakten aptal gibi hissettim o an. Bok vardı da "sorun yok" dedim..
Sonra düşündüm, "Boş ver, iyi ki öyle dedin" dedim kendi kendime. "Niye kızasın ki teyzeye? Niye üzesin kocaman kadını?"
Yine kendimi bırakıp başkalarını düşünmeye başlamıştım. İşte başıma gelenlerin ikinci sebebi de buydu ya zaten. Kendin dışında herkesi düşünmek. Kendini değil, insanları mutlu etmek. Onların mutluluğuyla mutlu olmak..
Bugün hala bir yerlere gelemeyip, hala ne yapmak istediğimi çözemez halde olmamın temel sebebi de belki buydu.
Onun istediğini yap, bunun istediğini yap, annenin babanın istediğini yap.. Liste bir türlü bitmiyordu. Kendim için bir şey istediğimde ise, en az 20 kere düşünmek zorunda kalıyorum. Vicdanımla savaşıp duruyorum. Özellikle de ailemden bir şey isterken..
Niye böyleyim bilmiyorum. Ama bazen bu kadar fazla düşünmek, beni delicesine rahatsız ediyor. Sanki beynimi yitirecekmişim gibi geliyor. Halbuki insanlar ne kadar kırıcı ve bencil değil mi? Hep daha fazlasını istiyorlar bizden. Onları düşündükçe, onlar için bir şey yaptıkça; elindeki avucundaki bitip kendinden vermeye başlıyorsun bir şeyler. Etin kemiğinden ayrılıyor.. Her yer kana bulanıyor, parça parça oluyor vücudun. Özellikle de kalbin..
Bu dünyada yaşamayı güzel kılan nadir şeyler var. Mesela evrenin, doğanın güzelliği. Ama esas; iyi insanlar. İşte onlar güzel ve anlamlı kılıyor yaşamayı. Ailen, eşin ve dostların.. O sevilesi insanlar olmasa; sanırım yapamazdım. Dayanamazdım.
Ve yine anladım ki, hayat aile olmadan yaşandığında çok değersiz.
Geçmişim için üzgün, ama kendi geleceğim için azıcık da olsa hala umutluyum..
