geçen solfej sınavında hoca 10 kere parcayı çalıp benden söylememi bekleyince farkettim: hafızam geriliyor. evet hissediyorum bunu, sanki yok oluyor! o da farketmiş olmalı ki dönüp şaşırırcasına bana baktı ve sonra büyük bir ciddiyetle "sene sonu sınavında sana 10 kere çalamam aklında tutmalısın, ezgileri bölümlere ayırarak kısa kısa ezberlemeye çalış çok çabuk unutuyorsun dikkatini topla" dedi.
üstünden 1 hafta geçti.. bugün kız kulesine bakarken vapurda bayağı düşündüm. artık bir önceki akşam ne yediğimi dahi hatırlamıyorum. ama biliyorum ben böyle değildim. böyle olmaması gerekir. ben herşeyi hatırlardım. söylenilen sarfedilen cümleleri bile.. hemde kelimesi kelimesine. şimdi ise bambaşka..
artık üzülmemek adına sanki hiç yaşanılmamış hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum. bu da unutmamla, aklımda tutmamamla sonuçlanıyor. ama bir yandan iyi olan ya da gerekli olanlar anıları, bilgileri de benden götürüyor. istemiyorum böyle olmasını.. çünkü düzeldim boş şeylerin peşini kovalamıyorum. gerçekten iyiydim, iyiyim..
sadece bugün biraz kendimi yalnız hissettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder