Ne şarkıymışsın be.. 2 senedir çıkamadın hayatımdan. her darlandığımda seni dinler oldum. sözlerini hep kendime yorumladım. kendime çektim ama belki de bencilce yaptım bunu.
çünkü olabilecek şeyler farken ben olmayacakları seçtim belki de kendimce. işin garibi ise hiç pişman olmadım. ama kendi kendime çok ağır hasarlar bıraktım. belki biraz çenemi tutsam, sabrımı zorlasam, sinirime hakim olsam, etliye sütlüye karışmadan kendi işime gücüme baksam bunların hiçbiri başıma gelmeyecekti.
sanırım en büyük öğrenemediğim ders de bu oldu hayattan. kendim için bir şeyler yapamama.
artık alışkanlık mıdır bilemiyorum. her şeyi başkalarına ya da farklı amaçlara bağlamaya çalışıyorum. herhalde bıraksan beni kendim için bile yaşamam. kendimi sevmiyorum diyemeyeceğim ama sanırım kendimle barışık değilim. dışarıdan bir müdahale bekliyorum sürekli. gökten zembille mesih inecek de hayatımı değiştirecek.. peh.
bütün bunların farkında olan ben, hiçbir şey yapmamaya hala özene bezene devam ediyor. hala kendine değil de farklı şeylere tutunmaya çalışıyor. olmayınca da düşünmeden bırakıp başka bir şey bulmaya çalışıyor. bir türlü yalnız kalamıyoruz içimdekinle. bir türlü karşıma oturamıyor konuşmak için. sürekli konuşmamak için orayla burayla ilgileniyor, bahaneler buluyor.
bir alıp karşıma konuşabilsem belki çok şey duyacağım ondan. ama olmuyor malesef.. ben de istemiyorumki demek zorlamıyorum ve sabırla bekliyorum.
az kaldı ama hissediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder